ΠΝΙΓΩ
πνίγω
(ῑ) (fut. πνίξω и πνίξομαι, aor. ἔπνιξα; pass.: fut. 2 πνῐγήσομαι, aor. 2 ἐπνίγην с ῐ, pf. πέπνιγμαι)
1) вызывать удушье, душить
(τινά Plat. etc.)
ὅταν τὸ ὕδωρ πνίγῃ, τί δεῖ ἐπιπίνειν ; погов. Arst. — если вода причиняет удушье, что же (тогда) пить?;
ἐπεὴ πνίγει impers. Arst. — когда стоит душная погода;
ἐπνιγόμην τὰ σπλάγχνα Arph. — я весь задыхался (от нетерпения);
ἐπνίγετο ὅστις νεῖν μέ ἐτύγχανεν ἐπιστάμενος Xen. — захлебывался всякий, кто не умел плавать
2) (о растениях) заглушать, глушить (sc. τὸν σῖτον Xen.)
3) кулин. тушить или поджаривать
(τέν βύβλον ἐν κλιβάνῳ Her.; ἐν λοπάδι τι Arph.)
4) мучить, терзать
ὃ δὲ μάλιστά με πνίγει (v. l. ἀποπνίγει), τοῦτ΄ ἐστίν Luc. — больше же всего мучает меня вот что