ҮНДӨ
үндөI
1. призывать (гл. обр. ловчую птицу);
2. (или үн де-) издавать звук, молвить;
күкүк үндөйт көктөмдө стих. кукушка кричит весной;
кеп сураса, үндөбөйт его спрашивают, а он молчит;
үндөбөгөн үйдөй балаадан кутулат погов. молчаливый от большой (букв. с юрту) беды избавляется;
Дыйканбай үн деген жок Дыйканбай промолчал;
үн дебестен басып кеткен он ушёл, не проронив ни слова.
үндөII
южн.
(о знахаре) заговаривать;
тиш ооруну үндөгөндө башыга ак жоолук салат когда заговаривают зуб, на голову (болъного) накидывают белый платок.